گروههایخبری: فرهنگ هنر،عناوین کل خبر،،

---

 همایون شجریان در استفاده از صدایش رند است. او در اجراهای صحنه‌ای به شدت مراقب است که هیچ تکنیکی را زیر پای نگذارد تااینکه بخواهد یک اجرای پرصلابت و دلچسب را به نمایش بگذارد. این برخورد محتاطانه او در اجراهای صحنه‌ای، بعضا باعث می‌شود تا نتیجه کار چندان مطلوب نشود.

به گزارش شمالغرب به نقل از فارس، این روزها همایون شجریان به همراه برادران پورناظری در حال اجرای کنسرت «چرا رفتی» است. کنسرتی که همان طور که انتظار می‌رفت همانند آلبوم «نه فرشته‌ام نه شیطان»، با اقبال مخاطبان مواجه شد و بلیت‌های آن به سرعت به فروش رفت.

همایون شجریان و طهمورس پورناظری شامگاه پنجشنبه با اجرای قطعه «نه فرشته‌ام نه شیطان»، برنامه را آغاز کردند. اجرای این قطعه بیش از حد تصور ناامیدکننده بود. صدای سازهای کوبه‌ای در این قطعه کاملا سوار بر تار طهمورس پورناظری بود و صدای تار که قرار بود نقش اصلی را در این قطعه ایفا کند، کاملا می پوشاند. شاید اگر کمی از قدرت سازهای کوبه‌ای کاسته می‌شد و کاملا به صورت قطعه منتشر شده در آلبوم اجرا نمی شد، نتیجه بهتری حاصل می‌شد.

بعد از اجرای این قطعه نوبت به بهترین قطعه آلبوم یعنی «کولی» رسید. اجرای نسبتا خوب همایون شجریان در این قطعه، کمی از ناامیدی که از شنیدن قطعه اول حاصل شده بود را کاست.

بعد از اجرای «کولی» سهراب پورناظری هم به گروه نوازندگان اضافه شد تا به همراهی برادرش قطعه «دل به دل» را اجرا کنند. با اضافه شدن کمانچه سهراب پورناظری رنگ و هارمونی سازها تغییر محسوسی کرد و انرژی دوباره‌ای به گروه بخشید اما در اجرای این قطعه انگار سازها در رقابت سرعت با هم بودند و مدام از یکدیگر پیشی می گرفتند. همین عدم هماهنگی بین سازها در این قطعه باعث شد تا ساختار جملات ملودیک به هم بریزد و نتیجه کار خوشایند نشود.

پس از اجرای «دل به دل» نوبت رسید به اجرای قطعه «شتک». در این اجرا باز هم مخاطبان شاهد صدای آزاردهنده و تنظیم نشده سازهای کوبه ای بودند و صدای سه تار طهموس پورناظری باز هم زیر صدای سازهای کوبه ای قرار گرفت و جان سالم به در نبرد!

قبل از برگزاری این کنسرت، طهموس پورناظری در نشست خبری گفته بود که همه چیز این اجرا در قالب آهنگسازی های از پیش تعیین شده خواهد بود و کسی پا را فراتر نخواهد گذاشت. اما در اجرای همین قطعه خود او چنین بار پارا فراتر گذاشت و از قالب آهنگ جدا شد و درجاهایی هم گوشه هایی از ردیف را اجرا کرد.

«در حصار شب» قطعه دیگری بود که در این کنسرت اجرا شد. قطعه ای که با هم نشینی گیتار و تار و سنتور، یک هارمونی خوشایند چند صدایی را به وجود اورده بود؛ البته در آلبوم و نه در کنسرت! در دو دقیقه ابتدای اجرای این قطعه صدای گیتار اصلا شنیده نمی شد و حتی همایون شجریان هم چند بار با ایما و اشاره از صدابرداران خواست تا صدای گیتار را بالا ببرند که البته فایده هم نداشت!

بعد از اجرای «در حصار شب» سهراب پورناظری کمانچه را بر زمین گذاشت و تنبور به دست گرفت تا با همراهی همایون و طهموس قطعه خاطره انگیز «مردان خدا» را اجرا کنند. اجرای این قطعه کاملا حال و هوا و فضای کنسرت را عوض کرد و حس خوبی به تماشاچیان حاضر در سالن وزارت کشور داد.

با اضافه شدن ارکستر زهی در ادامه این کنسرت قطعه «چونی بی من» اجرا شد. علی رغم اینکه سازهای سیتار و دودوک از اجرا حذف شده بود، اما طهمورس پورناظری توانست از پس این قطعه بر بیاید؛ هر چند که همایون در این قطعه صدایش را نیم پرده پایین آورد!

اما بعد از اجرا شدن همه قطعه ها نوبت به قطعه «چرا رفتی» رسید. محبوب ترین قطعه آلبوم «نه فرشته ام نه شیطان» که مورد اقبال بسیاری از مخاطبان قرار گرفته بود. و شاید خیلی ها به خاطر تماشای اجرای این قطعه بود که به این کنسرت آمده بودند. اما همایون شجریان بی رمق تر از آن بود که از پس این اجرا بر بیاد.

شجریان در استفاده از صدایش رند است. او ظرفیت و امکانات صدایش را می داند و در اجراهای صحنه ای به شدت مراقب است که هیچ تکنیکی را زیر پای نگذارد و ترجیح می دهد اصطلاحا خارج نخواند تااینکه بخواهد یک اجرای پرصلابت و دلچسب را به نمایش بگذارد.  او در اجرای کنسرت چرا رفتی در گام های بالا صدایش را نیم پرده پایین تر آورده بود و نخواسته بود که ریسک کند. اما این برخورد محطاطانه او در اجراهای صحنه ای، بعضا باعث می شود تا نتیجه کار چندان مطلوب نشود. مانند اتفاقی که در اجرای این کنسرت افتاد. همایون شجریان در اجرای کنسرت «چرا رفتی» آماده نبود و انتظارات را برآورده نکرد.

حاشیه های کنسرت

* تالار وزارت کشور با وجود این که بعد از هشت سال دوباره از یک کنسرت میزبانی می کرد، اما با این وجود نحوه برگزاری این کنسرت قابل قبول بود.

* نورپردازی در سالن، خواه ناخواه مخاطبان را به یاد اجراهای انرژیک و پر سر و صدای موسیقی پاپ می‌انداخت و قرابت چندانی با فضای قطعات اجرا شده نداشت.

* همان طور که انتظار می‌رفت، برخی از سودجوبان برای بلیت های این کنسرت بازار سیاه به راه انداخته بودند و جلوی جمعیت حاضر در تالار وزارت کشور، اقدام به خرید و فروش بلیت می کردند.

* تبلیغات حامی مالی این کنسرت در همه جا دیده می شد از زمین و سقف گرفته تا روی تک تک صندلی ها و دیوارهای مجموعه وزارت کشور. شاید تنها جایی که برچسب تبلیغاتی نداشت، سازهای گروه اجرا کننده بود!

* مطابق معمول بسیاری از اجراهای زنده موسیقی؛ حاضرین در سالن با تمام شدن قطعات و با دست زدن های مکرر، گروه را ترغیب کردند تا یک قطعه دیگر را برایشان اجرا کند. برادران پورناظری هم به همراه شجریان بازگشتند و یک بار دیگر قطعه «دل به دل» را اجرا کردند.

انتهای پیام/

انتهای پیام/